Wacław Żmudziński przyszedł na świat w Strzelnie 2 września 1900 r. W 1918 r. został powołany do armii pruskiej i przydzielony do 149. pułku piechoty. W szeregach tego pułku walczył na froncie zachodnim (we Francji) jako obsługa CKM w stopniu strzelca. W grudniu 1918 r. w momencie wybuchu powstania wielkopolskiego służył w pruskim 14 pułku piechoty. W styczniu 1919 r. został aresztowany za udział w zebraniach polskich robotników i działalność w ramach Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Po ucieczce z aresztu 7 listopada 1919 r. wstąpił do batalionu szturmowego III Okręgu Wojskowego we Wrześni.

W czasie wojny polsko-bolszewickiej został ranny, walczył w szeregach 73 pułku piechoty w stopniu strzelca. Po powrocie do służby służył na stanowiskach szefa kancelarii batalionu w 73 pułku piechoty, a następnie w 3 pułku strzelców podhalańskich. Po zakończeniu w 1925 r. służby w 3 psp zatrudniony był na stanowisku pisarza w Powiatowej Komendzie Uzupełnień w Bielsku oraz Nowym Targu. W 1927 r. powrócił do służby w 3 psp, którą pełnił do 1938 r. w stopniu sierżanta. Zmarł 22 stycznia 1940 r. w Nowym Targu, pochowany w kwaterze 39, grób nr 59.

Odznaczony został Medalem Pamiątkowym Za Wojnę 1918–1921, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, Odznaką Pamiątkową Frontu Litewsko-Białoruskiego oraz Krzyżem Żelaznym II Klasy. W 1938 r. dowódca 3 psp wystąpił z wnioskiem o odznaczenie Żmudzińskiego Brązowym Krzyżem Zasługi za zasługi w służbie wojskowej.

Więcej informacji o W. Żmudzińskim i pozostałych powstańcach znajdą Państwo w tegorocznym numerze Almanachu w artykule pt. „Powstańcy wielkopolscy związani z Podhalem”.