Dr Stanisław Kostka Michalczuk we wstępie książki Cmentarz nowotarski. Część zabytkowa autorstwa Adolfa i Jacka Szpytmów, napisał tak:
„Cmentarz jest zawsze drugą częścią każdej miejscowości […] i nie może być dla społeczeństwa sprawą obojętną. Poznawanie, dokumentowanie i ratowanie przed likwidacją miejsc wiecznego spoczynku naszych przodków, narodowych bohaterów i ofiar dziejowych, stało się przedmiotem licznych i cennych opracowań.”
Podhalańskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk od wielu lat jest organizatorem Kwesty Nowotarskiej, której celem jest ratowanie zabytkowych nagrobków i przywracanie im dawnego piękna. Należy zwrócić uwagę, że oprócz mogił są jeszcze spoczywające na nowotarskim cmentarzu osoby, często nieznane lub już zapomniane, a których działalność warta jest przypomnienia.
Arkadiusz Stefaniak Guzik zainteresował się tym tematem i postanowił rozpocząć ich poszukiwania, a efektem jego dotychczasowej pracy jest odnalezienie ok. 250 grobów osób, których bohaterskie czyny, działalność i postawa wpłynęły na rozwój historii naszego kraju. Odwiedzając nowotarski cmentarz prawdopodobnie omijamy te miejsca, przechodząc obok nich obojętnie, gdyż zazwyczaj te groby nie są opisane. Dlatego postanowiliśmy rozpocząć publikację efektów pracy Arkadiusza, licząc na szczere zainteresowanie i ewentualną pomoc w uzupełnieniu i weryfikowaniu biogramów.
Władysław Dziadosz urodził się 13 lutego 1893 roku w Tarnowie. Walczył jako żołnierz II Batalionu 5 Pułku Piechoty Legionów Polskich, został ranny w Bitwie pod Konarami 23 maja 1915 roku. Awansowany na stopień podporucznika w 1916 roku. Dowodził akcją rozbrojenia żołnierzy austriackich w Tarnowie w 1918 roku. 2 kwietnia 1927 roku Minister Spraw Wewnętrznych mianował go prowizorycznym naczelnikiem wydziału w Urzędzie Wojewódzkim w Krakowie. W lipcu 1929 roku został wicewojewodą kieleckim, 25 lutego 1930 został przeniesiony do Białegostoku, gdzie pełnił funkcję wicewojewody. Pełnił później funkcję Dyrektora Biura Sejmu w Warszawie oraz naczelnika Wydziału Bezpieczeństwa w Urzędzie Wojewódzkim w Krakowie. 3 lipca 1934 roku został mianowany wojewodą kieleckim, urząd ten pełnił do września 1939 roku. Uciekł z okupowanej Polski, do śmierci przebywał w Londynie. W rządzi Stanisława Mackiewicza był Ministrem Spraw Wewnętrznych i kierownikiem Ministerstwa dla Spraw Obywateli Polskich na Obczyźnie, funkcje te pełnił od czerwca do 5 sierpnia 1954 roku. Był również członkiem I (1954–1957) i III Rady Rzeczypospolitej Polskiej (1963–1968) . Odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Niepodległości, trzykrotnie Krzyżem Walecznych, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918 – 1921, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości. Był Wielkim Oficerem i Komandorem portugalskiego Orderu Chrystusa, Komandorem Orderu Korony Włoch oraz Komandorem Orderu Korony Rumunii. Zmarł 13 marca 1980 roku w Londynie .
W nekrologu czytamy: „Msza św. odbędzie się w Krakowie, w Katedrze na Wawelu przed ołtarzem św. Stanisława w niedzielę 4 maja 1980 roku. Złożenie prochów Zmarłego odbędzie się w Nowym Targu po nabożeństwie w Kościele św. Anny”.
Arkadiusz Stefaniak - Guzik
