Kazimierz Ładoś urodził się 18 lutego 1877 r. we Lwowie, był synem Jana oraz Pauliny Starzyńskiej. Od 1898 służył w Cesarskiej i Królewskiej Armii jako oficer zawodowy piechoty. Przeszedł kolejne szczeble dowódcze i sztabowe. W latach 1903–1905 był słuchaczem Terezjańskiej Akademii Wojskowej w Wiener Neustadt, po ukończeniu której uzyskał tytuł oficera Sztabu Generalnego. W czasie I wojny światowej walczył na froncie rosyjskim, gdzie dostał się do niewoli, z której uciekł. Później walczył na froncie włoskim. W listopadzie 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. Do lutego 1919 był członkiem Komisji Likwidacyjnej WP w Wiedniu. Od lutego 1919 do kwietnia 1920 sprawował funkcję szefa Oddziału V Sztabu Naczelnego Dowództwa WP. Na froncie bolszewickim od 24 kwietnia do 24 czerwca 1920 był dowódcą XXXVI Brygady Piechoty, a następnie oficerem łącznikowym Naczelnego Wodza i dowódcą Grupy Operacyjnej. Od 6 sierpnia 1920 do maja 1927 dowodził 16 Dywizją Piechoty (na jej czele walczył w manewrze zaczepnym znad Wieprza).
1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek ministra spraw wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego awansował go na generała dywizji ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 13. lokatą w korpusie generałów. Od 1 grudnia 1924 do 20 sierpnia 1925 był słuchaczem II kursu w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. Podczas przewrotu majowego w 1926 wystąpił po stronie rządowej i stanął na czele Grupy Ożarowskiej, organizując odsiecz dla Warszawy. Akcji zaniechał na wyraźny rozkaz rządu. 7 marca 1927 został zwolniony ze stanowiska dowódcy dywizji, a z dniem 31 maja tego roku przeniesiony w stan spoczynku. Mieszkał w Grudziądzu. W owym czasie pełnił wiele funkcji społecznych, m.in. jako organizator i prezes Koła Szybowcowego oraz przewodniczący Wydziału Wojskowego Funduszu Obrony Narodowej.
We wrześniu 1939 zameldował się do służby. Formalnie został przydzielony do sztabu Armii „Pomorze” na doradcę gen. W. Bortnowskiego. Po kampanii wrześniowej przedostał się do Francji. Od września 1939 do stycznia 1940 był przewodniczącym Wojskowego Trybunału Orzekającego w Paryżu. Od 19 sierpnia 1940, po ewakuacji do Anglii, przebywał w Stacji Zbornej Oficerów Rothesay. 2 stycznia 1942 otrzymał status generała w stanie nieczynnym. Powrócił do Polski w 1946 r. Mieszkał w Cieplicach, a następnie w Szczawnicy. Pracował w Funduszu Wczasów Pracowniczych. Odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Niepodległości oraz Złotą Odznaką Honorową Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. Zmarł 21 sierpnia 1963 r. Kazimierz był ojcem podpułkownika Jana, dowódcy 2 szwadronu liniowego 18 pułku ułanów. 1 września 1939 uczestniczył w ciężkich walkach w rejonie Chojnic, które zakończyła słynna szarża 1 i 2 szwadronu pod Krojantami. 5 września dostał się do niewoli niemieckiej i przebywał w obozach do końca wojny. Przyrodnim bratem Kazimierza był Aleksander Ładoś, lider tzw. „grupy berneńskiej”, która w latach 1941 – 1943 wystawiała nielegalne paszporty latynoamerykańskie Żydom z gett w okupowanej Polsce.
Fot. Arkadiusz Stefania-Guzik oraz Archiwum Cyfrowe
